Kerst, oud en nieuw, en meer!

~~Lieve allemaal~~
Het is alweer een aantal dagen geleden dat ik iets van mij heb laten horen, ten eerste: gelukkig nieuwjaar!!

Ik zal beginnen met onze kerstavond, op 24 december hebben wij samen met alle vrijwilligers Italiaanse gegeten. Een van ons, Guilia (Julia), is een Italiaanse vrouw van ongeveer 60 jaar. Zij heeft de halve avond in de keuken gestaan om lekker Italiaans voor ons te koken. Iedereen had verder iets mee genomen, snacks of wat te drinken. Het was een hele gezellige avond. Na het eten deden we Secret Santa, wat gewoon een soort Sinterklaas is maar dan zonder gedicht. Sommige mensen hadden er duidelijk meer werk van gemaakt dan anderen, er kwamen hele mooie tassen, t shirts, sjaals en portemonneetjes voorbij. Uiteraard had ik een poep cadeau, namelijk een schrale doos met gesmolten chocolade koekjes, maar dat mocht de sfeer niet verpesten. Van papa, mama, Pjot, Milou en Anouk had ik een fijne-kerst-en-gelukkig-nieuw-jaar-kaart gekregen, heel lief! Ik vraag me af of Pjotr er überhaupt van weet, haha zijn verhaaltje was geschreven door mama ;-).

Eerste kerstdag heb ik lekker vrij genomen. Samen met Anna en Leanne hebben we er een gezellig en relaxt middagje van gemaakt. We hebben eerst echte koffie gedronken bij een soort Australische variant van de Starbucks, en zijn vervolgens langs Riverside  gaan wandelen. Ook alle straatjes achter Riverside hebben we mee gepakt. Deze blijken vol te zitten met echte winkels, waar ze vaste prijzen hebben en je niet hoeft te onderhandelen -> heerlijk!! Sommige dingen zijn (relatief) erg duur in deze winkels, terwijl andere juist spot goedkoop zijn. We hebben heerlijk geluncht bij Friends, waar we meteen een voetmassage en pedicure hebben meegepakt. Mijn teennagels zijn nu roze met allemaal bloemetjes, het is ze zelfs gelukt een bloemetje te creëren op mijn baby teen, deze heeft bijna geen nagel! S avonds hebben we gegeten bij de ‘Titanic’, een heel mooi restaurantje aan Riverside. Helaas gaven de looks geen garantie voor de kwaliteit van het eten, ik had een te lang doorgebakken droog stukje kip (haha ik ben blij dat ik mijn verhaaltje dit keer overlees voordat ik het post, i.p.v. kip stond er pik) met een “salade”. Het was een gezellige avond, maar ik miste thuis opeens best wel erg. Toen we terug bij het appartement waren heb ik Hans gebeld, en lekker met hem gekletst.

2e kerstdag bestaat volgens mij alleen in Nederland, dus ik besloot om gewoon naar mijn werk te gaan. Echter, had het hele team een training dus zat ik helemaal alleen op kantoor. Ik ben momenteel met een collega aan het samenwerken aan een rapport over de workshop die we gegeven hebben, en omdat hij er niet was kon ik niets doen. De ochtend heb ik dus gevuld met Greys Anatomy en s middags heb ik vrij genomen. In de middag (voor jullie ochtend) heb ik geskypt met mijn schoonfamilie, terwijl zij aan hun kerstontbijtje zaten, dat was heel gezellig en het was net alsof ik er ook bij was. S avonds (eind van de middag in NL) heb ik met het thuisfront geskypt, en toen is iedereen voorbij gekomen, dat was heel gezellig!

Vrijdag avond moest ik afscheid nemen van Anna, zij zou zaterdag ochtend terug naar huis gaan en Erin en ik zouden de nachtbus naar Sihanoukville pakken. De nachtbus was zo goed bevallen vorige week, dat we die ervaring graag nog een keer wilde meemaken. Dus om 1 uur s nachts zaten wij braaf te wachten op een bus die rond 3 uur zou vertrekken, heerlijk! De busrit was weer een groot feest, maar dit keer was er meer ruimte voor mij omdat ik naast Erin zat!

We kwamen aan om 7 uur s ochtends, en zijn toen naar ons hostel gegaan. Omdat de tuktuk op den duur ook zo gaat vervelen, besloten wij de uitdaging aan te gaan en met zijn tweeën en onze bagage achter op een scooter te gaan. Dit was hilarisch!!!! Ik zat in het midden en werd geplet tegen de bestuurder die steeds zei dat ik hem vast moest houden, mijn tas zat tussen zijn benen en Erin zat achter mij, op de halve centimeter die nog over was, met haar tas op haar rug en nog een extra tas op haar schoot (lees; in mijn nek). Deze rit, gedurende 15 minuten, waarbij 2 blanke meiden continue de slappe lach hadden, trok de aandacht van veel voorbijkomende Cambodjanen. Het was een hele hobbelige weg, en met elke hobbel werd ik net iets meer tegen de bestuurder aangedrukt. Conclusie: het was een groot feest!
Na onze spullen gedumpt te hebben in onze kamer, hebben we ontbeten aan het strand en vervolgens 2 strandstoelen veroverd waar we de rest van de dag niet meer vanaf kwamen, tenzij we de hitte niet meer aankonden en een verfrissende duik namen. Een heerlijk dagje! De dag erna was ongeveer hetzelfde. Weer een stranddag, met als grootste activiteit de strandwandeling waarbij we heel Otres beach hebben afgelopen.

Na 2 stranddagen was het tijd voor wat meer actie en besloten we een boottocht te maken naar Koh Rong. Er waren 2 mogelijkheden, de speedboot (40 min) en de gewone boot (2uur). Omdat wij een mooi bootritje wel zagen zitten, besloten we de gewone boot te nemen. Een beslissing waar we de rest van de dag spijt van hadden. Wij waren vergeten dat de Cambodjaanse uren iets anders werken dan de Nederlandse. Dus toen wij braaf om half 8 bij de boot aankwamen, duurde het nog ongeveer 2 uur voordat de boot vertrok. Gelukkig was ontbijt en lunch inbegrepen, en toen de boot eindelijk vertrok kregen wij allemaal een heerlijk stokbrood waarmee je iemands hoofd ik zou kunnen slaan als je het zou proberen, een zeer voedzaam ontbijt! Na 30 minuten op de boot werd de reden van dit ontbijt duidelijk: waarom geld investeren in lekker eten als iedereen het er toch uitkotst. En inderdaad, na ongeveer 30 minuten op zee, was menig maag geleegd. De zee was ontzettend wild, en de horizon, die ik strak in de gaten bleef houden, verdween af toen doordat de boot zo ver kantelde en de golven zo hoog waren. Helaas was het uitzicht wat eenzijdig, je kon kiezen tussen water en lucht, of kots en kotsende mensen. Ik koos de afwisseling. Opa, oma en mama zijn vast trots op mij als ik vertel dat ik deze kots machine goed heb doorstaan en mijn “ontbijt” binnen heb gehouden. Mijn Chrisstoffelsse zeebenen hebben mij er doorheen geslagen (dank voor deze genen!). Na 2 uur vol kots en water bereikte we een eiland, en zodra we in de baai waren werden de golven al minder, iedereen was euforisch en de dag bleek toch nog goed te komen. Het was te mooi om waar te zijn, in plaats van Koh Rong gearriveerd te zijn maakte we een “tussenstop” op Koh Rong Samloem, iets wat, als je de kaart erbij pakt en naar de inham van het eiland kijkt (de plaats waar we stopte), geen hele logische keuze is.
Koh Rong Samloem is een treurig eiland wat eruit ziet als of er net een verwoestende tsunami is geweest en ze net aan de wederopbouw zijn begonnen. Er ligt overal afval en zooi en er zijn allemaal bouwputten waar nieuwe hostels en bungalows gemaakt worden. Op dit eiland gingen we lunchen. We kregen vis van de BBQ, wat eerlijk gezegd erg lekker was. Het voorspelde veel goeds voor de 2e helft van de boottocht, want waarom zou je eten investeren als iedereen het er toch weer uitkotst? Eenmaal op de boot ging het ook een stuk beter, we gingen boven zitten op het dak van de boot (er was een reling) waar het een stuk beter te doen was. Toen we net 10 minuten op weg waren en de baai uitvoeren maakte we rechtsomkeert. De schippers waren erachter gekomen dat ze een stuk of 5 mensen waren vergeten. Toen deze mensen ook aanboort waren, gingen we eindelijk verder richting Koh Rong. Ook buien de baai, waar de golven weer erg hoog waren was he goed te doen. Boven op de boot was het en stuk comfortabeler, er waren geen kotsende mensen. Wel konden het kotsen van de mensen beneden horen. Boven gaan zitten was duidelijk een goede keuze.
Om 14.30 uur kwamen we eindelijk aan op Koh Rong en ik moet eerlijk zeggen dat het een prachtig eiland is. De 30 minuten die we op het eiland spendeerde waren dan ook erg leuk, en we hebben lekker gezwommen en een Pina Colada gedronken (gemaakt van kokospoeder i.p.v. kokos sap, dit ging schriften en was erg smerig). Het strand was wel echt mooi en het water lekker verfrissend. De 4 tot 5 uur op het eiland, die ons bij de boeking werd gegarandeerd waren helaas geslonken tot 30 minuten. En om 15.00 uur/ 15.15 uur gingen we de boot weer op, terug naar het vaste land. Gelukkig was de wind gaan liggen en kwamen we, zonder braakjes, rond 18.00 uur aan in Sihanoukville. De volgende dag zijn we gaan klagen en toen kregen we als tegemoetkoming een gratis “echte” Ray ban zonnebril met gepolariseerde glazen!

S avonds besloten Erin en ik naar een Kermis te gaan, deze kwamen we tegen op de weg van de boot naar ons hostel. We hebben even gedoucht en gegeten en hebben toen een tuktuk gepakt. Halverwege moesten wij opeens stoppen. Ik keek opzij en zag een man bewegingloos langs de weg liggen met overal bloed, zijn voet lag in een vreemde onmogelijke hoek. Wij schrokken ons dood, Erin riep nog: don’t look, maar het was al te laat en ik zag zijn bebloede gezicht. Een scooter was tegen een auto aangeknalt, en de man was een paar meter door de lucht geslingerd. Als we een halve minuut eerder waren geweest hadden we het zien gebeuren. De man leefde gelukkig nog en trok zichzelf moeizaam naar de kant van de weg. Er waren wat omstanders, maar niemand hielp hem. Wij vroegen onze tuktuk driver om uit te stappen en de man te helpen, maar hij wilde niet en maakte rechtsomkeert. Ik voelde me vreselijk omdat ik deze hulpeloze man had achtergelaten zonder ook maar iets te doen. Maar wat konden we doen?? Naast zijn hoofd zitten en wachten op een ambulance, die er nauwelijks zijn?? Er was overal bloed en het blijf een 3e wereldland, veel mensen hier hebben HIV/aids en ander nare ziekten. We reden weg, zonder iets gedaan te hebben, zonder iets te kunnen doen.
Erin en ik wilde naar huis, maar we de tuktuk driver nam een andere weg, en bracht ons naar de Kermis. Daar hebben we eerst wat gedronken en een ijsje gegeten om even op adem te komen en toen hebben we besloten het beste van de avond te maken. De kermis was erg leuk en er was een soort braderie bij en een podium met allemaal bandjes. Het was uiteindelijk een erg leuke avond en Erin en ik zijn zelf is een attractie geweest, een gammele reuzenrad dat heel snel rondjes draaide.

Erin en ik hadden besloten de volgende dag een Scooter te huren, dat wilde we al de hele week, maar we begonnen te twijfelen door het ongeluk dat we de avond ervoor hadden gezien. We besloten het te proberen. Terwijl we wachtte op de scooter vertelde een man ons dat er elke dag wel 30 mensen gewond raken, waarvan er gemiddeld 7 stierven, een zeer geruststellen verhaal. Na een uur wachten hadden we uiteindelijk een gigantisch gevaar voor onze neus staan, wat meer op een motor dan een scooter leek. Na een testritje waarbij ik in de bosjes belandde en Erin het best aardig deed besloten we toch maar voor een veiligere optie te kiezen -->Fietsen. Voor 4 dollar hebben we de hele dag 2 fietsen gehuurd en hebben we door de omgeving gereden. Dit was een van mijn leukste dagen hier. We kwamen op hele niet-toeristische plekjes, en bezochte een Wat (een plek waar monniken leven). Dit was prachtig, naast de monniken en een aantal kinderen was er helemaal niemand. We moesten een stijl bosweggetje trotseren om er te komen, maar het was zeker de moeite waard. De monniken waren erg vriendelijk en de kinderen vlogen ons in de armen zodra ze ons zagen. Vol verbazing raakte ze onze armen aan, en plukte ze aan onze blonde haren. We hebben een tijdje met deze kinderen gespeeld en zij lieten ons de Wat zien.
Tenslotte fietste we verder om in een soort beeldentuin te komen, overwal waren boeddha beelden, olifanten en andere dingen. We kwamen een Cambodjaan tegen die ons vertelde over de tuin en de omgeving. Hij leidde ons naar een oude vrouw, ze was de schors van een boom aan het afhakken om dit vervolgens te koken om er medicijnen van te maken. We hebben een hele tijd op deze plek gezeten voordat we besloten door te fietsen. Onze fietstocht bracht ons vervolgens bij “Vicotory Beach” waar we genoten van een wel verdient biertje, calamaris, en een knoflookbrood, dat alles voor maar 3,5 dollar. Na onze verlaatte lunch (het was inmiddels 4 uur), zijn we terug gefietst richting ons hostel. We waren helemaal moe van onze fietstocht maar het was oudjaarsavond, dus we hebben gedoucht en ons opgefrist zodat we helemaal klaar waren voor oud en nieuw! We kochten een fles rode en witte wijn en lieten twee kleine flesjes champagne koud zetten. We hebben gegeten bij een strandtentje gespecialiseerd in de Griekse keuken. Heerlijk!! Tzatziki als voorgerecht en souvlaki als hoofdgerecht gecombineerd met onze eigen rode wijn, jammie! Terwijl we aten konden we genieten van een vuurshow, 2 mensen uit zweden dansten met brandende fakkels en het was prachtig om te zien. Na het eten zijn we naar een strandbar geweest waar een groot feest was, hier hebben we wensballonnen los gelaten en naar het vuurwerk gekeken (vuurwerk werd hier de hele avond al afgestoken, niet pas om 00.00 uur). Onze wensen betroffen geluk, liefde en gezondheid.
De fles witte wijn was ontzettend smerig en de Champagne bleek alcoholvrij, dus Erin en ik zijn bijna nuchter het nieuwe jaar in gegaan, haha.

De volgende ochtend was ik van plan een nieuwjaar duik te maken, dit was mijn kans om het te doen zonder dood te gaan van de kou! Ik heb mijn bikini aangetrokken en me ingesmeerd en ging op weg naar het strand. Toen ik de trap af liep en beneden kwam werd al snel duidelijk dat mijn nieuwjaar duik moest wachten. Onze wens van gezondheid was helaas niet uitgekomen. Erin lag op te bank te verkrampen van de pijn, ze was flauwgevallen in de douch en had extreme uitdrogingsverschijnselen. Ze had kramp over haar hele lichaam een schreeuwde het uit. Ik heb haar uiteindelijk in een tuktuk kunnen hijsen en samen zijn we naar het “ziekenhuis” gegaan. Dit was echt een drama, ik voelde me zo nutteloos omdat ik niets kon doen en Erin lag te huilen en gillen van de pijn. De rit duurde 15 minuten. Eenmaal aangekomen werd Erin in een rolstoel gehesen en naar een bed gebracht, dit ging niet zonder slag of stoot, want de rolstoel was maar ietsje kleiner dan de deurpost. Meerdere pogingen waren nodig om haar naar een kamer te brengen. De dokter was een Japanse of Chinese vent, hij praatte in zijn eigen taal, dit werd vervolgens vertaald naar Khmer en daarna naar gebrekkig Engels. Ik begreep er maar de helft van. Ik moest allemaal vragen beantwoorden over Erin en haar medische geschiedenis enz., hier wist ik nauwelijks iets vanaf. Uiteindelijk is ze aan een infuus gelegd, ze kon niets binnen houden, zelfs water kwam er met de zelfde vaart weer uit. Ze moesten allemaal bloedtesten doen en een echo, en ze vroegen mij steeds om toestemming, dat was erg vreemd.  We hebben van 9 uur s ochtends tot half 6 s avonds in het ziekenhuis gezeten. Erin blijkt een buikvliesontsteking te hebben en een kleine infectie aan haar lever o.i.d., we mochten uiteindelijk naar huis, maar ze moest de volgende dag (vandaag) weer terug komen. Er was nergens een eten in de buurt, dus ik heb moeten leven op water en Oreo koekjes.
Samen hebben we besloten om toch maar terug te gaan naar Phnom Penh, zodat de mensen van Projects Abroad voor haar kunnen zorgen, en met de taxi zijn we uiteindelijk naar huis gegaan. Het was een raar begin van 2014, maar ja.. het kan nu alleen maar beter gaan. Erin is nu in het ziekenhuis in Phnom Penh, ik heb nog niet gehoord hoe het met haar gaat, maar ze komt er vast weer boven op.

Komend wekend wilde ik eigenlijk een jungle tocht gaan maken, maar ik heb besloten lekker thuis te blijven en uit te rusten. Ik heb een nieuw kamergenootje, Amy, en heb haar beloofd om een haar komend weekend een Phnom Penh tour te geven.

LIEFS