Prachtig Myanmar!

Lieve allemaal!

Myanmar, wat kan ik zeggen. Een prachtig en adembenemend onaangetast en puur land! Het toerisme is nog maar in een beginnend stadium, wat het misschien af en toe wat uitdagender maakt om door het land te reizen, maar wat vooral een enorm voordeel is! Thailand is in mijn ogen redelijk vernield door het massa toerisme, en het verschil met Myanmar is dan ook gigantisch! Op de meest prachtige en adembenemende plekjes kom je misschien 20 westerse toeristen tegen.

De busrit van Bangkok naar Mae Sot was helemaal prima, het was een sleeperbus en ik heb zelfs een beetje kunnen slapen! Toen we s ochtends aankwamen in Mae Sot, moesten we de grens over en langs de douane. Dit ging veel makkelijker dan we van te voren gedacht hadden en dan in de Lonely Planet omschreven is. Vanaf daar moesten we een bus regelen naar de Golden Rock. Dit was echter een ontzettende uitdaging. Het is ongelooflijk hoe groot het verschil kan zijn tussen ongeveer 100 tot 200 meter. Aan de Thaise kant van de grens was alles erg georganiseerd, het verkeer hield zich aan de regels en mensen zijn beleefd en wachten netjes in een rij op hun beurt. Aan de kant van Myanmar vonden we een totale CHAOS! Overal stonden random auto’s geparkeerd, iedereen was aan het toeteren, en mensen gilde om het hardste om onze aandacht te krijgen en zo ons bustickets te verkopen. Gezien we nog niet zo heel lang wakker waren was dit een redelijke stressvolle situatie. Een bus naar de Golden Rock bleek erg lastig te zijn en extreem lang te duren, dus besloten we om in een keer door te reizen naar Yangon. Een busrit die 15 uur zou duren, duurde eigenlijk 18 uur, als je dan bedenk dat we daarvoor al 10 uur in de bus hadden gezeten van Bangkok naar Mae Sot, kom je uit bij 28 uur reizen!! Het was wel een prachtige rit, over allemaal kleine en slingerende berg weggetjes. We moesten een keer van bus overstappen om naar Yangon te gaan. Eerst zaten we een uurtje of 6 bij iemand achterin de auto, het was een soort minibusje. Daarna kwamen we aan in Hpa An een stadje dat hemelsbreed ongeveer 100km verder ten noord westen van Mae Sot ligt, redelijk frustreren, aangezien het 2e gedeelte van de reis ongeveer 3 keer zo ver was. In Hpa An was alles onduidelijk voor onze volgende bus en uiteindelijk bleek dat we daar nog 3 uur (wat uiteindelijk 4 uur werd) moesten wachten. Uiteindelijk kwam om 7 uur s avonds de bus aan die ons naar Yangon zou brengen. Een ontzettende gammele bus met afgebladerde witte verf en stoelen van 80 cm voor twee personen. Hierin zouden we nog ongeveer 8 uur in moeten zitten om vervolgens midden in de nacht eindelijk op bestemming aan te komen.. niet ideaal maar wat moet dat moet. De buschauffeur reed echt als een dolle en knalde over allerlei kleine hobbelende wegen terwijl hij om de paar seconden op zijn toeter sloeg, van slapen kwam dus vrij weinig.

Eenmaal in Yangon vonden we gemakkelijk een taxi die ons hielp met het zoeken van een guesthouse, we hadden van tevoren niets geboekt. Gelukkig ging dit allemaal redelijk vlot en konden we eindelijk ons bed in, waar we voorlopig ook niet uitkwamen, behalve voor het gratis ontbijt. Rond een uurtje of 4 besloten we nog even op pad te gaan voordat we gingen eten, zodat de dag niet helemaal weggegooid was. We zijn naar de Swedagon Paya gegaan, een prachtige goude pogota, waar we naar de zonsondergang hebben gekeken. Toen de zon onder was, werd de Paya prachtig verlicht. We hebben hier een hele tijd gezeten en gekeken naar het bouwwerk en al haar bezoekers. Er waren heel veel Burmese mensen die met ons op de foto wilde of die hun kind op onze schoot zetten om daar vervolgens een foto van te maken. Na het bezoek aan de Paya hebben we snel wat gegeten en zijn we op tijd ons bed in gegaan.

De volgende dag hebben we de hele dag door Yangon gelopen en hebben we verschillende tempels bezocht. De mensen in Myanmar staan zo anders tegenover toeristen dan de Thaise en zelfs de Cambodjanen. Ze zijn super geïnteresseerd en grijpen elke kans om een gesprek aan te kopen. Van jong tot oud, iedereen zwaait naar je, en je ziet de gezichten stralen op het moment dat je terug zwaait. De dag in Yangon hebben we afgesloten in een park, waar we onder het genot van een Myanmar biertje naar de zonsondergang hebben gekeken. Deze avond was het tijd voor wat echt Burmees eten, en hebben we een tapas van  Street Food geklust. Alles hebben we uitgeprobeerd, van de ‘beroemde’ burmese pannenkoek tot knal rode aardbei koekjes en zompige vissenhapjes. Vooral dat laatste was niet zo’n succes.

De volgende dag gingen we op weg naar Bagan, een klein stadje met meer dan 4000 tempels. Ik denk dat dit een van de meest indrukwekkende en adembenemendste plek is waar ik tot nu toe ben geweest. Je kon sommige tempels beklimmen en als je dan om je heen keek zag je overal waar je keek tientallen torentjes en tempels, echt ongelofelijk. En er waren nauwelijks toeristen! Na een ochtend sightseeing werd het te warm om nog wat te doen dus zijn we terug gegaan naar ons guesthouse om daar af te koelen en ons voor te bereiden op de namiddag, waarbij we terug wilde gaan naar de tempels voor zonsondergang. Echter, eenmaal aangekomen bij het guesthouse hield in het niet meer en moest ik echt rennen naar de WC. Ook Eva voelde zich niet goed. De rest van deze dag ben ik zowat dood gegaan van de buikkrampen en hebben eva en ik allen maar op bed gelegen, afgezien van de WC stops elke 10 minuten. Olive voelde zich prima, maakte nieuwe vrienden en is met hen naar de zonsondergang gegaan. Die nacht heb ik nauwelijks geslapen omdat ik elk uur naar de plee moest. Eva en ik besloten een dag thuis te blijven terwijl Olive weer op stap ging. Ik kan heel erg veel grappige verhalen vertellen over deze dag en de dag die volgde.. maar ik zal niet te veel in detail treden. Aan het eind van onze eerste zieke dag voelde Eva zich al een stukje beter, Olive was terug en we wisselde verhalen uit. Net toen Eva vertelde over hoe haar diarree bijna over was, vertrok haar gezicht, stond ze midden in haar zin op en rende de kamer uit.. een paar minuten later kwam ze met een rood hoofd terug, de WC had ze helaas niet gehaald..

Ook ik heb wat gênante WC momentjes gehad. Een van de ergste was de 2e dag dat we ziek waren. Ik was mega gassig en ging naar de WC, voor er echt wat kon gebeuren kwam er eerst een mega scheet uit die ongeveer een minuut aanhield, ik hoorde gegrinnik in het hokje naast me, waar een wasbak was. Ik schaamde me rot, vooral toen die minuut scheet werd gevolgd door 30 seconde geknetter en vervolgens een hele boel geplons. Ik hoorde dat de gene in het hokje naast me allang klaar was met tandenpoetsen en gewoon aan het wachten was om te zien wie die weerzinwekkende geluiden produceerde. Ik besloot dus net zo lang op de WC te blijven zitten tot deze persoon weg was, uiteindelijk heb ik er ongeveer een half uur gezeten. Als klap op de vuurpijl vertelde ik dit verhaal later in geuren en kleuren aan papa en mama en Hans op Skype, zonder te beseffen dat er een Nederlands stelletje aan de tafel tegenover mij zat.. ahhhhaaaaa. Maar ja uiteindelijk wist het hele guesthouse toch wel dat eva en ik diarree hadden, want de vriendinnetjes van Oliva waren ‘ziek’, en als je ziek bent in Azië betekend dat vaak maar een ding, jawel, Spuitpoep met bellen!

Uiteindelijk zijn we 4 dagen in Bagan gebleven, pas toen vertrouwde eva en ik onze kringspieren genoeg om een 10 uur durende bus rit naar Inle Lake aan te kunnen. De laatste dag in Bagan hebben we E bikes gehuurd, dat zijn een soort belachelijk uitziende eco brommertjes, en zijn we naar een hotel gegaan om daar aan het zwembad te liggen. Onze huid was akelig verbleekt in de zonloze dagen. We hebben de dag afgesloten met een lekker etentje bij een restaurant met een Franse eigenaar. Ik wilde mijn maag niet te ver pushen en nam een salade en een gazpacho, lekker! Halverwege het diner zag ik opeens vanuit mijn ooghoek iets bewegen vlak naast de voet van eva en akelig dicht in de buurt van mijn eigen. Een 15 centimeter lange zwarte schorpioen was op oorlogspad!! Getver!!!!! Hij had zijn angel hoog in de lucht en kwam dichter bij onze voeten! Wij natuurlijk gillen en binnen no time hadden we allemaal onze benen hoog in de lucht. Er kwamen wat vrouwelijke obers aan die na het zien van het beest zelf een kreetje slaakt en weg renden, ons in wanhoop achterlatend. Gelukkig werden we gered door een burmese man, die door middel van een soort barbecue tang de schorpioen oppakte en in een emmer gooide. Later kwam de eigenaresse van het restaurant even een babbeltje met ons maken om ons ervan te verzekeren dat we nooit echt in gevaar waren, het gif was namelijk niet dodelijk het deed alleen ontzettend veel pijn als je geprikt werd en het kon voor meerder weken opgezwollen blijven… een ware opluchting;-).

De bus rit naar Inle Lake was prima afgezien van de airco die halverwege uitviel en die het haast ondoenlijk heet maakte. We zaten in een grote, normale tour bus. Alleen was hij echt overvol. Wanneer een bus in de ogen van een westerling vol zit (alle stoelen zijn bezet), kunnen er in de ogen van de burmese bestuurder nog minstens 20 mensen bij. Er werden allerlei kleine plastic krukjes in het gangpad geplaats, en de minder gelukkige passagiers moesten op de grond zitten, en dat 10 uur lang!! Deze optie was wel alleen voor de lokale bevolking. In Myanmar word er vaker onderscheid gemaakt tussen de lokale bevolking en toeristen. Naast bepaalde delen in het land waar je als toerist niet mag komen, werkt het ook andersom, zo heb je bijvoorbeeld WC s waar je alleen als toerist op mag zitten, deze WC s zijn vaak echte zitters, met WC papier en redelijk schoon, terwijl de lokale het moeten doen met een gat in de grond en een houten deurtje die door de scheven scharnieren nauwelijks dicht kan. Vaak worden deze wc s dan ook niet gebruikt, de lokalen kiezen ervoor om op een random stukje grond te hurken en hun plas te laten lopen. Zo wel mannen als vrouwen dragen hier lange rokken en aangezien ondergoed in Myanmar een overbodige luxe lijkt, is deze manier van plassen wel zo gemakkelijk. Zelfs de monniken vergrijpen zich aan deze manier van behoefte doen. Het is heel vreemd om een monnik met zijn hele gewaad aan, waarvan de helft boven het hoofd word gehouden, voor een wc, of gewoon ergens op een stukje land, te zien hurken en het straaltje plas over de grond te zien verspreiden.  En dat alles zonder een vleugje gene.

Maar ja, waar was ik gebleven? Inle Lake, volgens de Lonely Planet de meest toeristische plek van Myanmar, is een meer in een diep dal en aan elke kant omsloten door prachtige bergen. Inle Lake is onder andere bekend door de goud en zilver smits, de zijde en lotus weverijen (1 sjaal met zijde en lotus voor 180 dollar!!!) en wat andere dingetjes, zoals koperen producten en (‘all natural without tobacco’) sigaren. We hebben hier een pannenkoekenhuis gevonden, dus we hebben heerlijk hartige en zoete pannenkoek gegeten, het hoogtepunt? Een pannenkoek met kaas, avocado, en ui… heel veel ui. Over dag hebben we een rondvaart gemaakt over het meer, wat grotendeels uit winkels bezoeken bestond. Bij elke winkel werd gestopt, moest iedereen de boot uit, kregen we kopjes thee en werd van ons verwacht dat we iets kochten. Haha, gelukkig zaten er ook wat meer culturele stops tussen, zoals een beroemd (ik ben het woord kwijt) klooster voor monniken, waar ze blijkbaar katten geleerd hebben door hoepels te springen. Deze act heb ik helaas gemist maar ik heb wel veel katjes gezien. Na een vreselijk smerige en te dure lunch van rijst met kippenpezen gingen we op weg naar een Paya. Halverwege werd de lucht pik zwart en begon het werkelijk waar te hozen!! En daar zaten we dan in ons bootje, onze zwemvesten tevergeefs boven ons hoofd houdend in een poging niet helemaal nat te worden. Binnen een minuut kon ik mijn ondergoed uit wringen. Zo snel mogelijk gingen we naar de Paya om daar aan te leggen, wat nog een heel gedoe was omdat wij niet de enige waren die deze schuilplaats hadden uitgezocht. Eenmaal aan de kant rende we op onze slippertjes naar de Paya waar het helemaal vol stond met schuilende mensen. Ik was echt helemaal doorweekt en had uiteraard de meest doorschijnende broek EVER aan waardoor iedereen kon genieten van mijn ondergoed. Na een goed halfuur was de regen voorbij en klaarde het meteen helemaal op. Wij gingen de boot weer in nadat de bestuurder hem voor ons leeg had geschept.

Na Inle Lake was het alweer tijd voor onze laatste stop in Myanmar namelijk Mandalay! Na een andere prachtige bus rit kwamen we s avonds aan in Mandalay. We moesten even zoeken naar een hotel maar hadden uiteindelijk een mooi plekje gevonden op een redelijk centrale plek. Na een snelle hap en cocktail zijn we ons bed in gedoken, moe van de reis. De volgende dag stond, volgens de Lonely Planet, een van de meest gefotografeerde plek van Myanmar op het programma een mega lange en oude houten brug. Ik moet zeggen dat de Lonely Planet van Myanmar extreem verouderd is, want ik weet zeker dat er meer foto s zijn van Bagan maar ach. Deze brug zijn we over gelopen wat ongeveer een uur in beslag nam. Deels omdat de brug echt heel lang is, en deels omdat we nog geen 10 meter konden lopen zonder te stoppen voor een foto. Ik weet nu hoe het is om beroemd te zijn… werkelijk waar IEDEREEN wilde met ons op de foto, kinderen, groepjes jongens en meisjes, stelletjes en zelfs monniken!  Ik ben die dag minstens 50 keer op de foto gezet:-).

Na dit bezoekje aan de brug zijn we naar een ander monniken klooster gegaan, waar we een uurtje hebben gezeten en gekeken naar het prachtige houtsnijwerk. De laatste stop die dag was een teleurstellend marktje waar we in een zijstraatje hebben geluncht. Een heel vreemd zijstraatje. Om de 10 meter stonden er kleine houten kraampjes waar onder andere condooms (in alle soorten en maten), opblaaspoppen, dildo’s en vibrerende eieren werden verkocht! Zo op straat… alsof je daar eventjes naartoe wipt (haha, flauw) en een dildo koopt van een man die daar samen met zijn kind naast het kraampje zit. Heel vreemd allemaal.. maar hier heb ik wel de goedkoopste lunch ever gehad, namelijk voor maar 20 cent. Hierna was het te warm om door de stad te lopen en zijn we naar het hotel gevlucht waar ik met thuis en ANNEKE heb geskypt. Dat was weer even geleden. Ik heb het gevoel dat het einde nadert en ik begin thuis nu ook wel best te missen. Vooral door met Anni te Skype kreeg ik best wel weer veel zin om al mijn vrienden weer te zien! Gelukkig komt Hans bijna. Op het moment dat ik dit schrijf is het nog maar 11 dagen en ik kan echt niet wachten!!!!

Oké dit verhaal wordt veel te lang maar ik moet nog een paar dingen vertellen. De 2e dag in Mandalay stonden we om 3 uur s nachts op!! Dat zijn geen tijden, maar we moesten de trein halen. We gingen namelijk naar de Gokteik brug (zie foto’s). Dit is een viaduct dat heel lang geleden gemaakt is, en over mega klif 2 bergen met elkaar verbind. Het is een overgang voor de trein. In totaal hebben we die dag 13 uur in de trein gezeten, maar dat was het zeker waard! We zijn de brug 2 keer over gegaan (heen en terug) en dat was mega vet. Het was echt heel hoog en het hele bouwwerk kraakte ontzettend. De trein gaat er heel langzaam overheen om niet te veel druk op de constructie uit te oefenen. Wegens ‘veiligheid’ redenen verboden om foto’s van de brug te maken maar gelukkig hield niemand zich aan deze regel. Na 13 uur in de trein kwamen we aan in Pyin Oo Lywin, een klein stadje dat door rijke inwoners van Mandalay wordt gebruikt om te vluchten van de drukkende hitte in de stad. Het was daar ook echt duidelijk een stuk koeler. Hier hebben we een nachtje door gebracht en hebben we de ‘beroemde’ tuinen bezocht. Deze zijn mega groot en ook hier werden we belaagd door gretige Burmese mensen die met ons op de foto wilde. We werden van en naar de tuinen gebracht in een hele schattige en kleine houten koets, voortgetrokken door een veel te mager paard. Aan het einde van deze dag moesten we terug naar Mandalay want de volgende dag zouden we terug vliegen naar Bangkok. Als vervoermiddel kozen we een pickup truck, waarin wij, samen met 20 Burmse opgekropte zaten. Dit was een van de meest ongemakkelijke manieren van reizen en na 2 uur was er niets meer van mijn kont over. Het was wel heel leuk om ook deze manier van reizen mee te maken!

De vlucht van Mandalay naar Bangkok was prima en nu ben ik op weg naar Vientiane in Laos! Myanmar was echt geweldig, een prachtig land, met het lekkerste eten ever, prachtige cultuur, natuur en mensen. Ik raad jullie allemaal aan om dit land te bezoeken, vooral nu het nog zo puur is!

Liefs!!