Freedom prayers, Kampot and Kep

Hallo allemaal!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van mij heb laten horen, en na het aandringen van Noukie heb ik besloten weer een nieuw reisverhaal te schrijven. Mijn weken gaan gewoon zijn gangetje, ik ben nu bezig met het schrijven van een jaarlijks rapport met betrekking tot de activiteiten, output en impact van B.C.V. Iets wat voor jullie niet heel boeiend is ;-). Verder hebben mijn collega’s besloten dat ik meer moet weten over het Cambodjaanse recht systeem, vandaar dat er ook de nodige uurtjes worden gestoken ik het uitleggen van de verschillende Cambodjaanse procedures. Er zijn ontzettend veel onnodige stapjes die allemaal gepaard gaan met de voorwaarde; als er geen corruptie is dan… Hoe meer mij wordt uitgelegd, hoe meer ik besef hoe erg dit land in de greep van corruptie is. De Cambodjaanse politie verdient maar 70 dollar per maand, toch wordt hier nooit over geklaagd en zijn ze onderdeel van de rijkste laag van de Cambodjaanse bevolking. Wanneer het geld op is gaan ze op pad om mensen aan te houden en eventuele boetes uit te schrijven. Aangezien elke Cambodjaan de regels met een mega korrel zout neemt, valt hier veel te halen voor de politie. De aangehouden mensen krijgen de keuze; of nu dokken, of ik arresteer je.

Op 3 januari vonden er demonstraties plaats met betrekking tot de loonsverhoging voor de “garment factory workers” en het aftreden van de huidige prime minister Hun Sen (voormalig Khmer Rouge). Hierbij zijn 3 Human Rights activisten en 20 garment factory workers gearresteerd. Deze zitten nog steeds onder barmhartige omstandigheden te wachten op hun proces. Op  7 februari vond er een groot gebed plaats bij the Royal Palace, waarin een hele boel Cambodjanen en monniken samen kwamen om te bidden voor de vrijlating van deze 23 gevangenen. Het is gebruikelijk om bij dit soort gebeden cadeaus aan te bieden aan de aanwezige monniken. Onderdeel van hun eed is dat ze nooit dingen voor zichzelf mogen kopen, hierdoor moeten ze leven van de giften van anderen. Ook mijn collega’s hadden een cadeau meegenomen, een oranje gewaad dat ik mocht geven!! Ik scheet echt in mijn broek, haha het was heel spannend want ik had geen idee wat ik precies moest doen en er zijn veel regeltjes waar je je aan moet houden. De eerste is je schoenen uit doen (dit deed ik goed!!), vervolgens ga je op je knieën zitten, iets wat voor mij sinds mijn operatie niet meer heel soepel gaat. Een beetje klungelig en wiebelig ging ik zitten. Toen kwam het aanbieden van het cadeau. Van te voren was ik zo in beslag genomen van het “op de juiste manier gaan zitten” en het niet vergeten mijn slippers uit te doen, dat ik geen idee had hoe dit werkte. Mag je ze aankijken of is dat juist heel onbeleefd? hou je het cadeau voor je, of boven je? Waarom maken ze het zo moeilijk! Ik besloot een compromis te sluiten door het op ooghoogte aan te bieden, maar voor het daar was werd het al aangepakt. Toen kwam het bidden (Shit…), waar hou je je handen?!?! Volgen mij had ik ze ergens boven mijn hoofd moeten houden, maar ik hield ze voor mijn ogen (iets wat je doet naar vaders/moeders en docenten). Shittt… Maar ik geloof niet dat ze het erg vonden, volgens mij vonden ze het alleen maar grappig dat ik dit als blanke deed. Ontzettend veel Cambodjanen en ook monniken (die een iPhone of tablet (van een gulle gever?) onder hun gewaad vandaan haalden) maakte foto’s van mij. Toen ik mij weer bij mijn collega’s had gevoegd waren ze alleen maar aan het lachen, ik zal het wel niet helemaal goed gedaan hebben maar het was echt ontzettend cool!! Eenmaal op kantoor werd van mij verwacht dat ik mijn boeddhistische zegen met al mijn collega’s deelde. Ik voelde me ontzettend stom toen ik zei: ‘I would like to share the Buddhist blessing with you’, maar ze konden het allemaal heel erg waarden. Ik zal wat foto’s uploaden van het Cadeau ritueel en het gebed :).

Zaterdag middag gingen Kristen, Daphne (mijn nieuwe kamergenootje) en ik op weg naar Kampot en Kep. De bus was welgeteld 65 minuten te laat, maar dat mocht de sfeer niet drukken! Dit was de eerste keer dat ik ergens naartoe ging in een grote normale bus, wat op zich redelijk beviel. De Chauffeur had alleen een goede tabak verslaving te pakken, waardoor we ieder uur minstens een keer stopte zodat hij een peuk kon roken.

Om 6 uur kwamen we aan in Kampot, waar we in checkte in een heel mooi guesthouse, Mea Culpa. Bij een restaurant genaamd Rikitikitavi hebben we vervolgens ontzettend lekker gegeten. We hadden allemaal een voorgerecht, een heerlijk hoofdgerecht (ik had Saraman, een traditioneel Khmer Beef curry met pinda’s wat ontzettend lekker is) en een toetje (Appeltaart met vanille ijs) en daarnaast 2 glazen wijn en dat alles voor 20 dollar. Ik had echt het gevoel dat ik een beetje extreem geld had uitgegeven en dat ik de rest van het weekend maar een beetje moest bezuinigen. Dat is wat er met je gebeurd als je in een land leeft dat zo goedkoop is, haha. Toen ik besefte dat 20 dollar nog net geen 15 euro is voelde ik me extreem gierig.

Voor de volgende dag hadden we een “Countryside exprience” tour geboekt, die ons langs de verschillende prachten van Kampot en Kep bracht. We begonnen bij een zout plantage, in Kampot. Hier wordt zout geproduceerd voor al de omliggende landen. Het zout wordt van de velden afgeschept in rieten manden die vervolgens naar een schuur worde gedragen die tot de nok gevuld is met zout. Onze tourguide vroeg of er mensen waren die dat ook wilde proberen en ik dacht “dat kan ik wel”. Je hebt een houten stok je die op je rechter of linker schouder legt, en aan de uiteinden hangen twee rieten manden vol met zout. Vol goede moed hees ik de stok over mijn schouder, ik had geen idee hoe het op mijn schouder kon balanceren maar ik probeerde het toch maar. Na en halve seconde wist ik al dat dit niets voor mij was, en de stok gleed van mijn schouder en al het zout viel op de grond, SHIT. Haha ik werd letterlijk door elke Cambodjaan uitgelachen en ook de andere toeristen barsten in lachen uit. Nouja, ik heb het in ieder geval geprobeerd. Er is een hele grappige foto genomen precies op het moment dat ik besef dat ik het zout niet dragen kan, ook deze zal ik uploaden.

Na het zout fiasco gingen we door naar de Peper plantages, want ook peper wordt in Kampot geproduceerd. Hier werd ons uitgelegd hoe de verschillende pepersoorten tot stand kwamen en konden we peper proeven. Ik snap niet waarom je dat zou doen want je hele bakkes staat dan in de fik. Dit keer was het mijn beurt om een deel van de andere toeristen uit te lachen. Vol goede moed staken ze rode, witte en zwarte pepers in hun mond om ze vervolgens door te bijten en met een rood en vetrokken gezicht naar adem te happen (wat hadden ze dan verwacht??) haha. Het was wel heel grappig om te zien.

Na de peper plantages gingen we door naar een stel grotten waarin een kleine tempel was gevonden. Wat we hier deden is weer iets wat je in bijvoorbeeld Frankrijk (om maar een land te noemen) nooit zou kunnen doen. Zonder enige veiligheidsmaatregelen gingen we de grotten in, waar we op onze slippertjes minstens 10 meter recht omhoog moesten klimmen, om nog maar te zwijgen van alle “schuine” rotsen die we hebben beklommen. HET WAS ZO COOL! Sommige stukken waren echt heel lastig, vooral omdat ik kleine benen heb. Ik kan niet geloven dat er nog nooit iemand naar beneden is gevallen hier, het is heel glad en de plekken waar je je handen en voeten kan plaatsen zijn inimini. Maar het was echt heel gaaf en ik kreeg er echt een adrenaline kick van die gepaard ging met een ontzettende lach kick. Boven mij deed Kristen een poging om de rotsen te beklimmen, alleen had zij in de ochtend een jurkje aangetrokken. Elke keer als ik naar boven keek kon ik dus zo haar kont in kijken. Op bijna alle foto’s die door mij en Daphne in de grotten zijn gemaakt hebben we een mooi uitzicht op haar billen, hahaha. Maar ik heb Kristen beloofd ze bij te knippen voor ze te posten. Maar de gehele foto komt zeker in mijn foto boek, hahahaha.

Na deze vermoeiende en hele gave klimtocht, waarbij niemand gewond raakte maar een vent wel goed uit zijn broek scheurde (aan de voorkant) waardoor wij de rest van de dag lekker uitzicht hadden op zijn te strakke speedo achtige onderbroek en alles wat daar achter verborgen zat, zijn we naar Kep gegaan voor een heerlijke lunch.

Kep is bekend door haar eten en voornamelijk de Krab. Dit konden wij dus zeker niet overslaan. Voor maar liefst 7 dollar kreeg ik een seafood platter vol met reuze garnalen, inktvis en krab. Het was echt ontzettend lekker. Niemand wist hoe je Krab moest eten en toen we om uitleg vroegen aan de eigenaresse van het restaurant kwam ze met een soort notenkraker/platbek tang (dat heb ik goed onthouden van techniek in de 1e klas!) aangewandeld vol met roestplekken om het pantser van de krab open te breken. Ze deed het voor bij mijn krab, de rest mocht het zelf doen.. Lucky me =D.

Na deze heerlijke lunch zijn we met een bootje de zee op gegaan, richting Rabbit Island. Hier hebben we de rest van de middag heerlijk gechillt en in de zon gelegen, uiteraard onder het genot van een heerlijk Cambodjaans biertje.

 ’S Avonds hebben we wederom heerlijk gegeten, dit keer bij een Italiaans restaurant met echte Italiaanse eigenaar. Hier hebben we lekker pizza gegeten en zijn we vervolgen door gegaan naar een sportcafé omdat Daphne en Kristen de voetbalwedstrijd Liverpool-Arsenal wilde zien. Achter de bar stond een meisje met een heel mooi gevormd gezicht, en uiteraard floepte ik dat eruit toen ze vroeg wat ik wilde drinken. Haha ze werd helemaal rood en het was super ongemakkelijk, het werd nog erger toen ik eraan toevoegde dat ik een vriend had en zij zei dat ze niet op vrouwen viel! Hahahaha… Ongemakkelijk…  

Komende week hebben al mijn collega’s een of andere training, die volledig in Khmer is. Hierdoor is een hele week lang het kantoor leeg. Ik heb besloten om daardoor een dagje vrij te nemen en met Charlotte (mijn oude kamergenootje zonder ondergoed) naar haar project te gaan. Zij geeft, samen met nog 2 ander vrijwilligers, Engelse les op een schooltje in een van de sloppenwijken rondom Phnom Penh. Dit is totaal iets anders dan wat ik doe, en ik ben heel erg benieuwd hoe dit project is. Verder ben ik nu alweer bezig met het plannen van mijn volgende weekendje weg, maar we weten nog niet zeker of we naar Koh Kong of Battambang (of heel ergens anders) willen gaan. Agh, er zijn geen verkeerde keuzes, wat een heerlijk gevoel geeft dat :).

Liefs.