Met BCV naar Ratanakiri

Hallo:).

Het is maar weer eens tijd dat ik mijn nieuwe ervaringen met het thuisfront deel:).

De afgelopen 2 weekenden heb ik vrij weinig gedaan, ik ben lekker thuis gebleven en heb met vriendinnetjes door Phnom Penh gestruind, heb nieuwe restaurantjes uitgeprobeerd en heb een leuk winkelstraatje gevonden! Alison en ik wilde heel graag van die hele mooie ontzettend over-the-top versierde jurken passen, maar dit ging helaas niet. We hadden een hele mooie gevonden (serieus mooi) en toen we vroegen waar we hem konden passen kregen we als antwoord: No, too small.. Heel fijn dat ze daar lekker duidelijk in zijn, haha. 
Deze week ben ik begonnen met het plannen van de rest van mijn reis. Ondanks de onrust in Bangkok wil ik heel graag naar Thailand, een groot voordeel is dat de vliegtickets waarschijnlijk lekker in prijs gaan dalen! Mocht het over 2 maanden nog steeds erg onrustig in Bangkok zijn, ben ik van plan de stad meteen te verlaten als ik aankom, en het aan het eind van de maand nog een keertje te proberen, dus geen reden om je zorgen te maken. Ook de plannen voor al Hans komt beginnen al een beetje vorm te krijgen. Ik kijk daar zo naar uit!!!! Maar helaas duurt dat nog even.

Afgelopen week ben ik met mijn werk op pad geweest, samen met mijn collega’s Rachel (Canada), Delux (=dulu, Cambodjaans), Panha (=Panjaa, Cambodja), en de Cambodjaanse chauffeur die ook bij BCV werkt en wiens naam ik steeds vergeet, in mijn hoofd noem ik hem Fatty, ben ik naar Ratanakiri gegaan. Een plek helemaal in het noordoosten van Cambodja. BCV heeft hier verschillende media projecten lopen. Afgezanten van verschillende dorpen/communities krijgen les over hoe ze een radio programma kunnen maken, hoe je mensen moet interviewen, hoe je informatie kan winnen en hoe je je opnames bewerkt, knipt en plak en er vervolgens een “echte” radio uitzending van kan maken. Er zijn 2 radio stations in de provincie die de communties elke donderdag middag gebruiken om hun programma uit te zenden. Het is niet zo dat elke community haar eigen programma en zendtijd heeft, ze werken allemaal samen aan een programma. De onderwerpen lopen redelijk uiteen, van cultuur tot politiek, human rights, agricultuur, visserij en veel meer.
Op maandag ochtend moest ik me om half 7 op kantoor melden omdat we om 7 uur zouden vertrekken. Ik ben tegenwoordig een beetje bekend met de Cambodjaanse tijden, dus vertrok van huis rond kwart voor 7, uiteraard nog steeds veel te vroeg. Het was ongeveer 8 uur toen we van het kantoor wegreden. Ik heb al een aantal keer verteld dat het verkeer hier echt een drama is, maar met een scooter kan je in ieder geval nog overal tussendoor piepen, dat was met onze Landcruiser helaas niet mogelijk. Rond 9 uur reden we dan eindelijk Phnom Penh uit, en gingen we echt op weg.. Na 15 minuten over een hobbelige en stoffige weg te hebben gereden besloten Fatty en Delux dat het tijd was voor het ontbijt, ik was de enige die al had gegeten. Mijn commentaar over dat ik geen trek had werd in de wind geslagen en ik kreeg een vol bord met rijst en kip voor mijn neus.
Na het ontbijt gingen we dan eindelijk echt rijden, redelijk goed geasfalteerde wegen werden afgewisseld door wegen die eruit zagen alsof er een meteoriet regen overheen was gekomen. Er zaten  gaten in het asfalt van 20 centimeter diep en met een diameter van een meter. Deze zijn niet altijd even goed te ontwijken, dus er werd vaak redelijk onverwachts flink afgeremd. Alles bij elkaar hebben we ongeveer 9 uur gereden. Wonder boven wonder heb ik bijna de hele weg mijn boek kunnen lezen, iets wat ik op een normale Europese snelweg nog geen halfuur kan volhouden.
Toen we aankwamen in Ratanakiri hadden we even de tijd om ons op te frissen in het hotel (ik deelde een kamer met Rachel), om vervolgens ergens wat te eten. Van BCV kreeg ik 40 dollar mee om van te eten, dat betekende 8 dollar per dag, wat ruim voldoende is. Elke maaltijd betrof rijst met iets verschillende zijgerechten.. Delux en Fatty bestelde tijdens de lunch en het avondeten steeds 5 verschillende gerechten die we met elkaar deelde. Ik heb weer allerlei nieuwe Cambodjaanse dingen gegeten:).

De dagen waren gevuld met verschillende activiteiten (voornamelijk workshops geven en inheemse dorpjes bezoeken). Op de 1e dag gaf Panha een workshop over computer gebruik. Mensen van kleine inheemse dorpjes kregen les over hoe ze bestanden moeten ordenen, mappen kunnen aanmaken en hoe ze die mappen vervolgens weer namen konden geven. Panha vroeg aan mij naar welke universiteit of school ik was gegaan in Nederland om “Computer” te leren, toen ik vertelde dat je daarvoor niet naar de uni gaat maar dat je dat gewoon leert was hij ontzettend verbaasd.
Het geven van deze workshop was redelijk lastig voor Panha omdat de mensen van de verschillende communities nauwelijks Khmer spreken. Ze hebben allemaal hun eigen taal, die verbonden is aan hun eigen cultuur. Het behouden van hun eigen cultuur en dus ook de taal is ontzettend belangrijk voor de communities, vandaar dat ze op school nauwelijks aandacht besteden aan Khmer.
Deze eerste dag was eerlijk gezegd redelijk saai omdat Delux, die voor ons zou vertalen, ziek was en we er dus echt geen hol van begrepen. Halverwege de dag zijn Rachel en ik lekker buiten in het zonnetje gaan zitten (nu heb ik een witte zonnebril op mijn gezicht staan).

De volgende dag zijn Rachel, Delux, Fatty en ik naar een meer gegaan en hebben we hier omheen gelopen, dat was even lekker ontspannend en erg mooi om te zien. In de middag bezochten we een van de inheemse dorpjes. Deze zijn ontzettend primitief, maar toch ook weer niet dit is een beetje lastig om uit te leggen. De mensen wonen allemaal in houten hutjes op palen. Bijna alle mannen zijn boer, en werken overdag op verschillende plantages en de vrouwen blijven thuis om voor de kinderen te zorgen, te wassen etc. Sinds ongeveer 20 jaar dragen de mensen in het dorp dat ik bezocht kleding, daarvoor was iedereen altijd naakt. Niet echt een pretje want in het noorden koelt het s nacht ontzettend af. Een groep jongeren gaf ons een rondleiding door het dorp, toen ze vroegen of we zin hadden in een stukje fruit klommen ze wel 20 meter hoog in boom een om Jackfruit en iets anders te plukken. Verder is het hele dorp propvol met dieren, vooral varkens, kippen en honden zie je overal waar je kijkt.
Toen wij het dorp bezochten was er ook een andere NGO actief. Een NGO met betrekking tot aids preventie. Een groep jongeren waren samen een toneelstuk aan het maken om zo spelenderwijs over aids en de gevolgen te leren. Een heel goed initiatief naar mijn mening.
Verder waren ze in het dorp bezig met de voorbereiding van een begrafenis. Van dikke bamboe takken en bladeren werd een soort hutje gemaakt waar in de dode opgebaard zou worden. Een houten bak die eruitziet als een voederbak voor dieren in de kinderboerderij werd gebruikt als kist. Het was heel interessant om te observeren, vooral omdat de verschillende gender rollen extreem duidelijk waren. De mannen deden al het werk, hakte de bamboe takken, en kluste het hutje terwijl de vrouwen toekeken. Het bezoek aan dit dorpje was heel leuk en het laat weer een hele andere kant van Cambodja zien, een kant die veel Cambodjanen in bijvoorbeeld Phnom Penh niet eens kennen.
Op de 3e avond van ons verblijf in Ratanakiri besloot Panha dat we variatie in ons eten nodig hadden en gingen we naar een ander restaurant waar we een soort van Cambodjaanse pannenkoeken/pizza calzone aten. Deze zijn gemaakt van soja bonen, en vol gestouwd met taugé, kip en een paar dingen die ik niet ken. Het was ontzettend lekker. Het eten is alleen een beetje lastig; je pakt een blaadje sla, vervolgens scheur een stuk van je pannenkoek af, deze rol je in de sla en doop je vervolgens in een sausje gemaakt van vissenolie en pinda’s, dit stop je in je mond (lekker met je handen eten!!). Verder zaten we op een doekje op de grond, waardoor ik om de paar minuten mijn houding moest veranderen omdat ik geen gevoel meer in mijn voet had, of pijn in mijn enkel of wat dan ook, doe mij maar gewoon een tafel ;-). Toen ik net de wat drogere randjes van mijn pannenkoek had afgescheurd en mijn eerste hap wilde klussen, zetten Fatty een aanval in op mijn bord (die van hem was nog niet gearriveerd). Met zijn smerige ongewassen handen en veel te lange vieze nagels scheurde hij een stuk af in het midden van mijn pannenkoek, rolde het in de sla, doopte het in mijn saus en begon het met een weerzinwekkend geluid op te “eten”. Van dichtbij kon ik het hele maal-proces gadeslaan en mijn eetlust was al gauw verdwenen (iets wat bijna onmogelijk is voor mij!!)
Toen ik werd geopereerd aan mijn knie zeiden ze dat ik waarschijnlijk mijn eetlust even kwijt zou zijn, toen ik wakker werd na de narcose had ik direct honger, een bijwerking van mijn malaria pillen is een verlies van je eetlust (niet bij mij, ik krijg eczeem en diarree). De enige semi positieve-negatieve bijwerking komt bij mij nooit voor. Maar etende Cambodjanen hebben het onmogelijke mogelijk gemaakt. Het is zo ranzig, ze smakken, eten vlieg in het rond omdat ze met hun mond wagenwijd open eten, ze zuigen dingen leeg, maken hele dikke snot roggels tijdens het eten (misschien als extra smaakmaker???), en raken alles eerst even aan met hun handen voordat ze besluiten of ze het wel of niet zullen opscheppen/eten. Echt zo GOOR!!! Oh en ze likken hun smerige vingers ook continue af. Vooral Fatty is ranzig omdat hij ook nog eens dik is, hij heeft een soort plasstoornis (serieus) waardoor hij elk uur minstens 1x moet. Hij zoekt dan een mooie boom of paal uit 10 meter van waar wij staan/zitten en hij wast zijn handen nooit. Bedenk dat deze vieze, vette, pis en modder vingers jou lekkere pannenkoek aanraken! De meest voedsellievende persoon zou hierdoor zijn eetlust verliezen.
Ik keek teleurgesteld naar mijn pannenkoek, waarbij het middelste en lekkerste stukje miste… HOE ASO?!?!. Haha, ze hebben echt zulke vreemde manieren hier.. Ik besloot de hele pannenkoek zijn kant op te schuiven en te wachten op een nieuwe. JUK..
Hahaha.
De terugreis naar huis was net zo’n pretje als de heenreis, alleen stopte we zo mogelijk nog vaker (niet alleen Fatty maar ook Delux was lek en moest continue plassen). Toen we eindelijk in Phnom Penh aankwamen werd ik thuis gedropt, dat was wel lekker! Ik was ontzettend moe van de hele week en had niet zo goed geslapen omdat aan de overkant van het hotel een soort jongeren hangplek was, waar elke nacht een grote groep Cambodjaanse jongeren een kampvuur maakte en het hele dorp bij elkaar schreeuwde. Haha
Maar bij thuiskomst waren de slapeloze nachten nog niet over, ik had de 1e nacht een hele rare droom, de 2e nacht had ik het voortdurend extreem warm en dan weer super koud waardoor ik ook niet echt goed kon slapen en gister was er een Cambodjaanse bruiloft in de straat. Dat klinkt misschien leuk maar is een ramp voor je trommelvliezen. Uren lang staat er een “band” traditionele Cambodjaanse nummers te spelen, het is echt afschuwelijk vooral als ze beginnen te zingen. Het is een soort lang aanhoudend katten gejank met een continue vibratie in de stem , en dat UREN achter elkaar extreem hard!!! Er was geen ontsnappen aan, in de hele kamer was het nog luider dan de ander. Hahaha, gelukkig stopte het om een uurtje of 12 en heb ik vanaf dat moment lekker geslapen, wel heel raar gedroomd (dat ik een Minion was..) Haha.

Fijne week allemaal!!
Heel veel liefs.